Είδωλα

Πάνω από το κεφάλι μου, αιωρούνται κάθε λογής είδωλα: εμφαντικές μορφές από το οικογενειακό δέντρο που απλώς έκαναν το καθήκον τους χωρίς ποτέ να επιζητήσουν οποιαδήποτε μορφή αναγνώρισης. Κι άλλοι χάρτινοι ήρωες από εποχές που είχα, φαίνεται, ανάγκη να περιφέρω τέτοιες επικές περσόνες στη συνείδησή μου. Μαζί τους, φωτισμένοι αναχωρητές και πνευματικοί πατέρες που μόνο από ευγένεια και αγάπη με ανέχονταν την ώρα που διέκοπτα την ιερή τους σύνδεση. Και δίπλα τους Φίλοι που έγιναν Αδελφοί. Μουσικοί-αστέρια (Paul με ακούς;). Και τυμπανιστές που έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου επειδή χτυπούσαν τύμπανα-τουμπερλέκια με τα όμορφα ξυλαράκια τους σε υπέροχο ρυθμό και μοναδική ένταση μπροστά σε ένα κοινό (... εμάς!) που αντιδρούσε σαν την αρκούδα του πανηγυριού που ακούει το σύνθημα και αρχίζει να χορεύει. Ακόμη και γυναίκες-δηλητήριο αιωρούνται, που θαύμαζα (σίγουρα για λόγους που πλέον δεν έχουν αξία) μέχρι να μπω στην αυλή τους....

Όλα αυτά τα ομοιώματα θεότητας απετέλεσαν για το γράφοντα αντικείμενα (υποκείμενα, για την ακρίβεια)  αδιαπραγμάτευτης λατρείας, σαν αντιδράσεις του οργανισμού μου σε ερεθίσματα που ίσως τώρα δείχνουν απόμακρα και, ενίοτε, με εκπλήσουν δυσάρεστα. 

Αλλά κάποτε φτάνει η στιγμή που μερικά από τα είδωλα αυτά, πρέπει να γκρεμιστούν. Και, συνειδητοποίησα οτι, δυστυχώς, τα είδωλα δε μπορούν να γκρεμιστούν χωρίς ανθρωποθυσίες που ίσως δείχνουν αναίτιες.

Άνθρωποι στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά και άλλοι της διπλανής πόρτας, που όλους (μα όλους!) τους περιμένει το ίδιο τέλος στην άκρη του διαδρόμου, έγιναν είδωλα χωρίς ίσως να το επιδιώξουν και τώρα έφτασε η ώρα (κάποια στιγμή φτάνει αυτή η ώρα!) να γκρεμιστούν για να ανέβουν στο βάθρο άλλοι, ίσως πιο ταπεινοί, πιο απλοί, λιγότερο αθλητικοί ή καλλίγραμμοι, ακόμη και λιγότερο ρυθμικοί! Λίγοι και λίγες μένουν αλώβητοι στη θέση τους, ανέγγιχτοι από την φθορά του χρόνου: την κρίσιμη που καλούμαι ανύποπτα να τους φέρω στη μνήμη μου, οι περισσότεροι υποχωρούν διακριτικά και μένει συνήθως η πατρική φιγούρα που έφυγε νωρίς και απέφυγε την φθορά και μια υπέροχη νεαρή αγία που μαρτύρησε πριν από 18 αιώνες... 

Δεν αποκαθηλώνω τα είδωλα της ζωής μου με τυμπανοκρουσίες σα να γκρεμίζω το τείχος του Βερολίνου. Την ώρα όμως που τα απομακρύνω  με σεβασμό (ή και όχι!) από τον ουρανό μου, σκέφτομαι ότι χίλιες φορές προτιμώ την απομόνωση της σοφίας που έρχεται ερήμην μου, από την κενόδοξη πολυκοσμία του «τίποτα».