Πάντα με αιφνιδιάζουν... πάντα!

Πάντα τα πράγματα γίνονται με τον ίδιο τρόπο...

Με πλησιάζουν σφυρίζοντας αδιάφορα κι εγώ δεν τους προσέχω. Ούτε με κοιτάζουν στα μάτια, μου φέρονται σα να μην υπάρχω. Και μόνο από εγωισμό, δεν τους δίνω σημασία. Η ζωή συνεχίζεται σα να μην υπάρχει καμία διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη μέρα. Έχω αλλού στραμμένο το μυαλό μου, άλλωστε πάντα υπάρχουν πολλά υπέροχα αδιάφορα (;) υψηλά καθήκοντα που με κρατούν γειωμένο στον κόσμο και γεμίζουν την ζωή μου με ένα αίσθημα κενόδοξης υπερ-δραστηριοποίησης.

Το πρώτο σήμα κινδύνου έρχεται όταν συνήθεις εστίες άγχους, μου φαίνονται αδιάφορες. Στην αρχή νοιώθω οτι απλώς ήμουν ψύχραιμος ή οτι η εμπειρία μου στην ζωή δε με άφησε να «κυλήσω», εξ ού και έχω την δύναμη να παρουσιάζομαι αδιάφορος. Μετά, αρχίζουν να εξαφανίζονται από το τοπίο και οι συνήθεις ανύποπτες εστίες ευτυχίας που αποτελούν το μεγαλείο της ζωής. Ακόμα κι αν είσαι από τους ανθρώπους που τέτοιες εστίες μπορεί να βρίσκει και στα πλέον απλά, μικρά, καθημερινά πράγματα, δεν πονηρεύεσαι: Πώς μπορείς, εξάλλου, να πονηρευτείς που δεν άγγιξε κάποια ευαίσθητη χορδή σου το μικρό λουλούδι που παρακολουθούσες τόσον καιρό να μεγαλώνει στην άκρη μιας ζαρντινιέρας; Στο κάτω-κάτω, ένα απλό λουλούδι είναι...

Και η αγαπημένη ροκ (αλλά και η new age για τις στιγμές περισυλλογής) μουσική που -κουραστικά;- ακούω πάντα, ξανά και ξανά μέχρι τελικής (μη) εξαντλήσεως.... ακόμη και η μουσική αρχίζει να ακούγεται κουραστική. Λες και έχει αλλάξει οκτάβα αλλά επιμένει ξεκούρδιστη να επανέρχεται απρόθυμα για να διεκδικήσει το ενδιαφέρον μου, σαν πρώην μοιραία γυναίκα που σε πλησιάζει έχοντας αποδεχτεί μοιρολατρικά την απώλεια της γοητείας της.

Και σιγά-σιγά αισθάνομαι τους γνωστούς να απομακρύνονται με προσεκτικά πηδηματάκια και οι καρδιακοί φίλοι φέρονται σαν πολυετείς κοινωνικές επαφές της σειράς που δεν επιθυμούν να σε επιβαρύνουν... Μπορεί αυτό να ακούγεται υπερβολικό, αλλά μέχρι και οι παντελώς άγνωστοι δείχνουν να διστάζουν και επιφυλακτικά αλλάζουν την πορεία τους για να μην αντιμετωπίσουν την επίθεση αγάπης σου (άλλωστε μπορεί να την εκλάβουν απλώς ως ειρωνία....).

Και ενώ έχω μάθει να αναγνωρίζω αυτές τις παγίδες (κυρίως θεωρητικά, σα να επρόκειτο για μέρος της ψυχομετρικής ανάλυσης μιας μελέτης σκοπιμότητας της ζωής), συνειδητοποιώ οτι επιτρέπω στον εαυτό μου να αιφνιδιάζεται και, άθελά μου (;) ανοίγω το παράθυρο και αφήνω αυτούς τους στροβιλισμούς να  εισέλθουν. Τους βλέπω να έρχονται από μακριά, αλλά πάντα με αιφνιδιάζουν. Πάντα.

Δεν είναι αυτό κατάθλιψη. Δεν είναι καν μελαγχολία. Υπερβαίνει όμως κατά τι το ναζιάρικο παράπονο ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόσμο -με ένα χαμόγελο αποδοχής- να απομακρύνεται από δίπλα του (χωρίς να του έχει περάσει από το μυαλό οτι μπορεί αυτός να απομακρύνεται από τον κόσμο!). Μια διαπίστωση είναι, από κάποιον κατά τεκμήριο τυχερό στην ζωή του και ευτυχισμένο από αυτήν.

Δεν είναι τώρα εποχή για γλυκερούς μελαγχολικούς δανδήδες που περιφέρουν την απόγνωσή τους στα σκοτεινά στενά αλλά ούτε και για ιλουστρατιόν επαναστάτες που παίρνουν φόρα για να επιτεθούν και να σπάσουν το κεφάλι τους στον απέναντι  τοίχο που μια ζωή εκεί βρισκόταν αλλά αυτοί λες και σήμερα τον αντίκρισαν για πρώτη φορά...

Και επειδή οι αξίες της ζωής δεν έχουν αλλάξει τόσους αιώνες, αλλάζει όμως διαρκώς ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τις κρίσεις, ξεχύνομαι με θάρρος στη μάχη με τον αόρατο (αλλά όχι άγνωστο) εχθρό και ξεκινώ την απρόβλεπτη επικοινωνία με τον πρώτο άνθρωπο που θα βρω μπροστά μου... Λες να καταλάβει το σχέδιό μου ο κουλουράς της γωνίας;