Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ο θάνατος της αγωνίας



Οι επιστήμονες μπορεί να αποφάνθηκαν επί του θέματος και το ίδιο και ορισμένοι εμπνευσμένοι συγγραφείς αλλά ο δυστυχής συχνά βρίσκεται σε σύγχυση και δεν ξέρει τί να κάνει...
Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν: απαιτείται έγκαιρη αποκατάσταση του φθαρμένου εσωτερικού κόσμου του, με λείανση των τοιχωμάτων των σκοτεινών περιστατικών που τον ταλανίζουν. Πρέπει με κάποιον τρόπο να  απελευθερωθεί από τις χρόνιες ανασφάλειες και την εξάρτηση από τα ξύλινα χαμόγελα τυχάρπαστων περιτρεχάμενων: δύσκολο φαίνεται αυτό στη σημερινή εποχή αλλά ευτυχώς (!) οι πάρα πολύ κακές συνθήκες της κοινωνίας του προσφέρουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να καθαρθεί, ακόμη κι αν ο ενδεικνυόμενος τρόπος θεραπείας αναμένεται να είναι ιδιαίτερα επώδυνος.
Δεν είναι δα πρωτάρης και μάλλον από νάζι αισθάνεται αγωνία κάθε φορά που καλείται να αντιμετωπίσει ένα κοινό που διψάει για το αίμα του: στην καλύτερη, έστω, περίπτωση, το κοινό εμφορείται από καλή πίστη απέναντί του, αλλά βαριέται αφόρητα και επομένως το λογύδριό του ελάχιστη σημασία έχει, ούτως ή άλλως.
Παίρνει λοιπόν βαθειά αναπνοή και ανεβαίνει για έναν θρίαμβο που κανέναν δεν ενδιαφέρει ή ίσως για μια θυσία που κανείς δε θα αντιληφθεί... ποιός άλλωστε ασχολείται με αυτά που συμβαίνουν έξω από τα όρια του μικρόκοσμού του; Και ποιός -εχέφρων!- επιτρέπει στην αγωνία να εισβάλλει στην προσωπική του ζωή και να ταράξει την πορεία του; Αν ο ήρωας του κειμένου έχει οριοθετήσει τη ζωή του και έχει ξεκάθαρα ανακοινώσει τα όριά του στους παρατρεχάμενους, δεν έχει τίποτα να φοβάται.
Το άγγιξε το θέμα εξάλλου τόσο πειστικά ο Jacques Lacarrière στο βιβλίο του Οι Γνωστικοί (Les Gnostiques), ώστε η υπόθεση να έχει κλείσει (;) στη συνείδησή του (και τη δική μου!).
Γράφει ο Lacarrière:
Το παράδοξο απαιτεί να συνεχίζει η αντι-ιστορία την ιστορία και οι αντι-κοινωνίες να προϋποθέτουν τις κοινωνίες. Η αγωνία να μάθουμε για ποιό λόγο συγκεντρώνονται οι άνθρωποι τώρα και τόσους αιώνες για να πουν ΟΧΙ σε κάτι, δεν έχει πεθάνει. Αυτό το κάτι δεν έχει πάψει να αλλάζει μορφές -κυρίως πολιτικές- εδώ και μισό αιώνα και να διαφοροποιείται αδιάκοπα, άρα να κομματιάζεται αδιάκοπα. Και ο πρώτος, αδιατύπωτος ακόμα, νόμος της αλλοτρίωσης που πρέπει να ξέρουμε είναι οτι: εκείνο στο οποίο λέει κανείς συνήθως ΟΧΙ, δεν είναι ποτέ ο πραγματικός εχθρός, αλλά ο ίσκιος του που ρίχνει μέσα μας κι απάνω μας.
Και τότε, γιατί αυτήν την κρίσιμη ώρα αφήνει (άντε πάλι, στον ήρωα του κειμένου αναφέρομαι!) την αγωνία να βηματίζει δίπλα του; 

Δεν υπάρχουν σχόλια: