Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Αποχωρώντας από το πλάνο της σύγχρονης ζωής: τελικά, δε λέει...


Δεν άντεξε υπό το βάρος της αναίτιας (έτσι την ένιωθε!) ευτυχίας και λύγισε. Γύρω του όλοι έμεναν κατηφείς, είχε αρχίσει να πιστεύει οτι η κατήφεια δεν ήταν ρίψη λευκής πετσέτας στον αγώνα μιας ηττοπαθούς ψυχής αλλά ο ενδεδειγμένος τρόπος ζωής του σύχρονου πολίτη του κόσμου που αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης τα όσα του συμβαίνουν. Σκέφτηκε προς στιγμή να κάνει αυτό που έκαναν κάποια άτομα τριγύρω του που έδειχναν χαρούμενα. Προσπάθησε λοιπόν να μιμηθεί τη συμπεριφορά τους, αλλά δεν του βγήκε σε καλό. Σύντομα αντιλήφθηκε οτι οι άνθρωποι αυτοί ήταν χαζοχαρούμενοι και τελικά κατέληξε να τους θεωρεί απλώς χαζούς αφού δεν μπόρεσε να βρει χαρά σε αυτήν τη στάση ζωής που είχε (άχαρα, προφανώς) υιοθετήσει. Ξανακινήθηκε προς στιγμήν στον φιλόξενο χώρο της μελαγχολίας που αγγίζει τα όρια της κατάθλιψης, αλλά ούτε εκεί βρήκε απάγκιο: βαριόταν να περιφέρεται με το θλιμένο ύφος της βρεγμένης γάτας. Είχε γίνει βαρύς δεν μπορούσε να κουνηθεί. Απέδωσε αυτήν του την αποτυχία στην έλλειψη χάρης και συντονισμού των διαφόρων μελών του σώματος με την ψυχή του. Με δειλά βήματα οπισθοχώρισε και αποχώρησε από το πλάνο της σύγχρονης ζωής. Εύκολο ήταν αυτό, αφού κανείς -ούτως ή άλλως- δεν του έδινε πλέον ιδιαίτερη σημασία. Βρήκε ένα σκιερό μέρος και κάθισε εκεί περιμένοντας να αλλάξει κάτι. Τί περίμενε άραγε; Αυτό δεν μπορούσε να το πει με σιγουριά, ήταν όμως σίγουρος οτι οι αισθητήρες του οργανισμού του θα αντιλαμβάνονταν την αλλαγή του κόσμου και θα του έστελναν έναν αδιόρατο μήνυμα να ξυπνήσει και να ανοίξει το βήμα του. Το μόνο που δεν είχε σκεφτεί ο τλήμων ήταν οτι, όσο διάστημα περίμενε να αλλάξει κάτι, η ζωή περνούσε γύρω του με ταχείς ρυθμούς και όταν δοκίμασε να την ακολουθήσει εκ νέου, ήταν αργά: βρισκόταν ήδη εκτός ζωής...

Δεν υπάρχουν σχόλια: