Μελό, μεταφυσίκ: παθαίνοντας μια ωρίμανση!

Οι χαμένες πατρίδες (τo ΑΣΤΡΟΝ το βάζω στις χαμένες πατρίδες!), κακά τα ψέμματα... είναι χαμένες για πάντα. Άσε που μπορεί να διαπιστώσουμε οτι δεν ήταν καν δικές μας πατρίδες. Ακόμη κι έτσι, συνήθισα να ζω χωρίς αυτές, μόνο στιγμιαία εισέρχονται στη σκέψη μου και μετά χάνονται για να με αφήσουν ήσυχο.

Οι φίλοι και οι δικοί μου άνθρωποι που έφυγαν από το μάταιο κόσμο... αυτοί μου λείπουν αλλά μερικές φορές αποζητώ και κάποιους άλλους που είναι ολοζώντανοι αλλά απλώς εξαφανίστηκαν από το δική μου οπτικό πεδίο. Έτσι είναι η ζωή, μαθαίνεις να συνεχίζεις να ζεις με αυτά που έχεις και -κυρίως!- χωρίς αυτά που δεν έχεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος  για δάκρυα συγκίνησης, ευτυχίας ή και πίκρας ακόμα. Αυτή η μελό, μεταφυσίκ στάση ζωής οδηγεί σε ανυπολόγιστες εσωτερικές ζημίες. Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται: μαθαίνουμε βίαια, αποδεχώμαστε τη νέα τάξη πραγμάτων, υποχωρούμε μην μπορώντας να κάνουμε οτιδήποτε άλλο και, για να μην αισθανθούμε ηττημένοι, πείθουμε τους εαυτούς μας οτι «ωριμάζουμε». Κι όσοι δεν το αποδέχονται, βρίσκονται να κλαψουρίψουν ασάλευτοι. σαν κακομαθημένα παιδιά που τους χάλασε το ποδήλατο.

Μέσα στη δίνη της ζωής που επικρατεί τριγύρω μου, μαζεύοντας απώλειες, έμαθα να αποδέχομαι και τις ατέλειες. Των άλλων τις ατέλειες ήταν πιο εύκολο να τις αποδεχτώ, απ’ ότι τις δικές μου. Οι δικές μου με δυσκόλεψαν, ομολογώ. Ηρέμησα και ησύχασα κάπως μετά από την αρχική ταραχή. Και δεν παραπονιέμαι, θα ήμουν αχάριστος να το κάνω αυτό. Θρηνώ μόνο και μάλιστα βουβά για τα νεκρά εγκεφαλικά μου κύτταρα που θυσιάστηκαν στο βωμό πρόσκαιρων καρπών της ζωής που τώρα δεν (θέλω να) τους θυμάμαι καν...

Έπιασε αέρας και τρέχω να προφυλαχτώ... Μόλις κοπάσει ο χαλασμός, θα μετρήσω τις απώλειες και θα συνεχίσω την πορεία στρέφοντας το βλέμμα μου πιο χαμηλά, σε περισσότερο ταπεινά πράγματα, είμαι σίγουρος οτι θα βρω θησαυρούς εκεί.