Η βραδιά της Τρίτης 26/3/13 στον Πολιτιστικό Όμιλο Ψυχικού: τότε που το «σινεμά» ήταν «κινηματογράφος»

Την Τρίτη 26 Μαρτίου 2013 «ο εγγονός του ιδρυτή του ΑΣΤΡΟΝ ξεδίπλωσε τις αναμνήσεις του από την 50χρονη πορεία του κινηματογράφου και μίλησε για στιγμές κινηματογραφικής μαγείας (και όχι μόνο!) από άλλες εποχές». Κι ακόμα, ξεχύλισαν από εντός μου ένα ζωρό ιστορίες από τα γυρίσματα ελληνικών ταινιών στο σπίτι (μου) της Βάρκιζας.

Το κοινό ήταν υπέροχο: Απήλαυσα το γεγονός οτι βρέθηκαν μπροστά μου ο ένας δίπλα στον άλλο κοντινοί μου άνθρωποι από πολλές και διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, με συγκίνησε η προσείλωσή τους και η συμμετοχή τους στα όσα είχα να πώ και σε άλλα που βρήκαν την ευκαιρία να ακουστούν για πρώτη ίσως φορά (πολλά από αυτά, την ώρα που τα έλεγα τα άκουγα κι εγώ ο ίδιος μαζί με το κοινό). Δεν είχα προσχέδιο ομιλίας, μόνο ιδιαίτερα καλή διάθεση να αποχαιρετίσω το ΑΣΤΡΟΝ και τους ιδρυτές του  με έναν τρόπο που θα τους άρεσε. Κρίνω οτι τελικά αυτή η εκδήλωση ήταν αισθητά πιο κοντά στην ψυχή μου απ’ ότι η αρχική (σχετικά γραντιόζικη) παρουσίαση του βιβλίου το Μάρτιο του 2010 σε κεντρικό βιβλιοπωλείο των Αθηνών με μεγάλο κοινό και κάμερες... Για το βράδυ της χθεσινής Τρίτης είχα βρει υλικό εικοσαετίας+ (ραδιοφωνικά σποτς για το ΑΣΤΡΟΝ, καταχωρήσεις σε περιοδικά της εποχής, το τηλεοπτικό σποτ του ΑΣΤΡΟΝ.... ναι, υπήρχε και τέτοιο!) μέχρι και φωτογραφίες του ιδρυτή του ΑΣΤΡΟΝ από το Παρίσι του 1925 έκαναν την εμφάνισή τους στην οθόνη, απ’ αυτές που οδήγησαν τον θυρωρό του θερινού κινηματογράφου ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ στην Πλάκα να δηλώσει σε μια δημοσιογράφο του ΒΗΜΑτος ότι «το ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ το έφτιαξε το 1935 ένας κομμωτής από το Παρίσι»!. Λοιπόν ο παππούς μου Κωνσταντίνος Ιωαννίδης ήταν όντως ο δημιουργός (εκτός του ΑΣΤΡΟΝ και άλλων κινημτογράφων) και του ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ, πράγματι είχε έρθει από το Παρίσι όπου βρέθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή... αλλά δεν ήταν κομμωτής! Ίσως μπέρδεψε το γεγονός οτι είχε μεγάλη αλυσίδα από κομμωτήρια και καταστήματα γυναικείων καλλυντικών...

Το βράδυ κύλησε πολύ όμορφα, με γλυκές αναμνήσεις από χαμένες πατρίδες και χαμένες αίθουσες! Η συζήτηση αφορούσε σε μια εποχή που ο κινηματογράφος δεν είχε γίνει ακόμη «σινεμά»...