Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

ΑΣΤΡΟΝ



Νόμιζα οτι τα χρόνια του ΑΣΤΡΟΝ είχαν περάσει ανεπιστρεπτί από τη ζωή μου: ο κινηματογράφος που είχε δημιουργήσει ο παππούς μου (με δύο συνεταίρους) το 1957 και που έμεινε ως περιουσιακό στοιχείο της οικογένειάς μου έως το 1974 οπότε και πουλήθηκε σε έναν απρόσωπο φορέα (κάποιο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου) και συνέχισε ως αντικείμενο διαχείρισης και εκμετάλλευσης έως το 2004, έχει επανεμφανιστεί τον τελευταίο καιρό ξανά στη ζωή μου χωρίς να το επιδιώξω.
Νόμιζα ότι, όταν το Μάρτιο του 2010 έκανα την παρουσίαση του βιβλίου μου «΄Ενα ΑΣΤΡΟΝ τρεμοσβήνει» σε κεντρικό βιβλιοπωλείο των Αθηνών, έκλεινε για πάντα μέσα μου ο κύκλος του ΑΣΤΡΟΝ. Ούτως η άλλως η φθορά του κινηματογράφου ήταν έκδηλη τα τελευταία χρόνια και δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας του. Το κοινό του κινηματογράφου ήταν πλέον τα νέα παιδιά έως είκοσι ετών που είχαν επιλέξει τις πολυ-αίθουσες! Ήταν πια σαφές οτι το ΑΣΤΡΟΝ, μια τεράστια αίθουσα 1000 θέσεων, δεν μπορούσε να βρει θέση ανάμεσά τους. Είχε πεθάνει και δε θέλαμε να το καταλάβουμε. Ούτε πήρε παράταση στη ζωή με τη διαχείρισή του από κάποιον άλλο κινηματογραφιστή, στον οποίο πουλήθηκε κι έτσι μετά από την απέλπιδα προσπάθειά του τη διετία 2005-06 έκλεισε και έμεινε έκτοτε οριστικά σκοτεινό.
Χθες διάβασα σε μια ημερήσια εφημερίδα ένα άρθρο για το ΑΣΤΡΟΝ με τίτλο «Αστρον, ψηφίδα αθηναϊκής ιστορίας» και σήμερα ένα άλλο: «”ασπίδα” στο σινεμά Αστρον». Να λοιπόν που το ΑΣΤΡΟΝ δε θα κατεδαφιστεί, αφού κρίθηκε διατηρητέο από το Υπουργείο Πολιτισμού, χάρις στην εισήγηση της Εφορίας Νεωτέρων Μνημείων Αττικής που τελικά υπερίσχυσε (προσώρας!) της Διεύθυνσης Νεώτερης και Σύγχρονης Αρχιτεκτινικής Κληρονομιάς. Ο -σπουδαίος και συγκινητικός!- αγώνας για τη σωτηρία του ΑΣΤΡΟΝ από την καταδάφιση που έδωσαν τα τελευταία χρόνια η Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Monumenta, ο Πολιτιστικός-Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αμπελοκήπων αλλά και απλοί πολίτες, με άγγιξε αλλά ένιωθα οτι δεν ήταν δικός μου.
Το ΑΣΤΡΟΝ με συνδέει με αναμνήσεις από λατρεμένους ανθρώπους που δεν υπάρχουν πλέον και μαγικές στιγμές στα μάτια ενός μικρού παιδιού που χωρίς να το καταλάβει έγινε έφηβος (και βάλε!) μέσα σε αυτήν την κινηματογραφική αίθουσα. Αυτές τις αναμνήσεις όμως, ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει, ακόμη κι αν κατεδαφιστεί το ΑΣΤΡΟΝ. Αλλά πάλι, να κατεδαφιστεί για να γίνει ένα ακόμα άχρωμο τέρας από μπετόν; Ομολογώ οτι η τελευταία (μωβ) χρωματική επέμβαση στο εξωτερικό του ΑΣΤΡΟΝ δεν ήταν δική μου επιλογή (έγινε από την εταιρεία που είχε τη διαχείρισή του τα τελευταία δύο χρόνια) και, ακόμη κι αν λατρεύω τους Deep Purple, δε μου αρέσει! Ακόμη κι έτσι όμως και με κίνδυνο να θεωρηθώ ως αιθεροβάμων, την προτιμώ από το βίαιο ξεφύτρωμα ενός μπετονικού άχρωμου κτιρίου, χρώματος γκρι!
Ίσως τελικά δε μου λείπει το ΑΣΤΡΟΝ, αλλά ο εαυτός μου και οι αγαπημένοι μου τα χρόνια που το είχαμε!

ΥΓ. Θα μιλήσω για τις ολοζώντανες αναμνήσεις μου από τα χρυσά χρόνια του ΑΣΤΡΟΝ και τις θολές αναμνήσεις μου -ήμουν μικρός τότε!-από τα χρόνια της δραστηριότητας της κινηματογραφικής εταιρείας μας  ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΦΙΛΜΣ ΕΠΕ στα 60ies και 70ies, στα τέλη του Μαρτίου σε ένα μικρό χώρο στο Ψυχικό. Περιμένω κι εγώ με ενδιαφέρον να ακούσω αυτά που θα πώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: