Συναισθηματική αφλογιστία

Στέκεται στην άκρη και βλέπει τον κόσμο να περνάει φουριόζος κι αλαφιασμένος. Ανακουφισμένος κατά βάθος που βρίσκεται έξω από το μάτι του κυκλώνα, κουνάει το κεφάλι του με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μονολογεί με αρκετά δυνατή φωνή ώστε να ακουστούν τα λόγια του: «είναι φρικτό, μα, πώς μπορούν να το κάνουν αυτό;». Και μετά, πριν προλάβει να εισπράξει οποιαδήποτε αντίδραση για το -πολιτικά ορθό- παράπονό του, απομακρύνεται βιαστικά ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω του για να βεβαιωθεί οτι ακούστηκε το σχόλιό του.

Είναι ένας ακόμα από τους πολλούς μουγκούς φωνασκώντες που περιφέρονται ολόγυρα. Έχει προ πολλού χάσει το ενδιαφέρον του στην ζωή και την ελπίδα να κάνει κάτι ουσιαστικό για να την αλλάξει, αυτό ωστόσο καθόλου δε μειώνει την διάθεσή του να εκστομίζει πύρινα λόγια διαμαρτυρίας για όλα τα κακώς κείμενα. Έχοντας βεβαιωθεί οτι η πυροδότηση λόγων δεν πρόκειται να επιφέρει ποτέ ανάφλεξη (και άρα πιθανή ανατροπή των όσων έχει, με σκληρούς αγώνες, κατακτήσει), μπορεί άφοβα να συνεχίσει τη στατική πορεία του.

Πόσο καθόλου δε θέλω να γίνω τέτοιος... και πόσο με βοηθάει η σιωπή σε δημόσιους χώρους σε αυτόν τον άνισο αγώνα.