Ανύποπτη αποτίμηση ζωής

Ένα πελώριο κύμα αμφιβολιών με σκεπάζει για το αν έπραξα καλά τις ώρες που βρισκόμουν σε θέση ισχύος. Η εκ των υστέρων καθαρή σκέψη στη ζωή δεν απαλύνει την αγωνία, ίσως μάλιστα να επιδεινώνει τη συναισθηματική μου κατάσταση. Για να έχω τέτοιου είδους αμφιβολίες, σκέφτομαι, προφανώς η συνείδησή μου δεν είναι ήσυχη. Το κουκούλωμα του προσώπου κάτω από το μαξιλάρι, μόνο στιγμιαία ανακούφιση μου προσφέρει. Όταν ηρεμώ, σκέφτομαι λογικά: δεν είναι τύψεις ή δεν είναι μόνο τύψεις. Περισσότερο ένα παράπονο είναι, που έχασα μια ευκαιρία να κάνω το σωστό. Όχι μόνο μια, περισσότερες ευκαιρίες έχω χάσει. Οι αόρατοι μηχανισμοί αυτοπροστασίας φέρνουν στο προσκήνιο τα κατά τεκμήριο σωστά που έχω πράξει. Ξεσκαρτάρω αυτά που έγιναν με την αίσθηση ότι πράττω το σωστό κι ότι μείνει, αυτό είναι το σωστό. Κι όλες τις στιγμές υπερηφάνειας που έδωσα στον εαυτό μου, κι αυτές τις διαγράφω. Κρατάω διστακτικά χαρές και υπερηφάνειες που χάρισα σε αγαπημένους, αλλά προτιμώ απερίφραστα αυτές ποιυ έδωσα σε άγνωστους χωρίς να περιμένω τίποτα απ’ αυτούς. 

Δεν είναι τόσο πολλές, μη νομίζεις...