Πώς η καλή μου ανατροφή με εμπόδισε να ζήσω έντονα τις Τελευταίες στιγμές του κόσμου

Το κείμενο που ακολουθεί είναι σχετικά παλαιότερο, γράφτηκε το Μάρτιο του 2006 αλλά επειδή αφορά στην καταστροφή του κόσμου, γίνεται επίκαιρο αυτήν την εποχή! Σύμφωνα με την κατανόηση κάποιων ευφάνταστων μιας προφητείας του Ημερολογίου των Μάγια, αφού ο χρόνος στο ημερολόγιο σταματάει στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, αυτή είναι και η τελευταία  τελευταία ημέρα του κόσμου πριν από τη συντέλεια.

Επειδή λοιπόν οι Μάγια είχαν κυκλική αντίληψη του χρόνου (όπως και το ημερολόγιό τους) αλλά εγώ πάλι έχω μια ροκ αντίληψη του χρόνου, αποφάσισα να περάσω τις τελευταίες μου στιγμές σε μια ροκ συναυλία: εκείνο το βράδυ θα πάω να δω τους Altribe band!

Πώς η καλή μου ανατροφή με εμπόδισε να ζήσω έντονα τις

Τελευταίες στιγμές του κόσμου

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία: σκέφτηκα ότι με γελάνε τα μάτια μου, ούτως ή άλλως δεν τους έχω πλέον μεγάλη εμπιστοσύνη. Μου φάνηκε περίεργο αυτό που συνέβαινε, δε λέω, αλλά αμέσως υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι σε τόσο δύσκολες εποχές για να βρει κάποιος δουλειά, είναι ανεπίτρεπτο να αναλώνει πολύτιμο χρόνο κάνοντας παρατηρήσεις φυσικών φαινομένων αντί να κοιτάζει την εργασία του...

Μα, ναι! Φυσικό φαινόμενο (ακραίο, πολύ ακραίο!) πρέπει να ήταν αυτό που ζήσαμε εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Δεν ήμουν σίγουρος από την αρχή, αλλά μάλωσα τον εαυτό μου που αναζητούσε ευκαιρίες να στρέψει την προσοχή του μακριά από τα καθήκοντά του. Κι αυτός (ο εαυτός μου!), όταν τον μαλώνω, στυλώνει τα πόδια του σα μουλάρι και με το ξενέρωτο ύφος του οσιομάρτυρα που προσεβλήθη αδίκως, κλείνεται στον εαυτό του και με λαβωμένη την αξιοπρέπειά του δεν προσέχει καθόλου πλέον τί συμβαίνει στο περιβάλλον του.

 

Όταν τα φαινόμενα έγιναν πιο έντονα και η ανησυχία που ένιωθαν πλέον όλοι στον όροφο άρχισε να αγγίζει τα όρια της μαζικής υστερίας, εγώ έμεινα πιστός στις αρχές μου και την καλή μου ανατροφή: δεν επρόκειτο να συμπεριφερθώ σαν αυτούς τους αγνώμονες που αναζητούν ευκαιρία να στρέψουν αλλού την προσοχή τους, εκμεταλλευόμενοι κάποιες ασυνήθεις εκδηλώσεις του καιρού.

Ομολογώ ότι κλονίστηκα κάπως όταν τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν, διατήρησα όμως την ψυχραιμία μου κι έμεινα ακίνητος στη θέση μου, σταθερός σαν βράχος: δικαιώθηκα προς στιγμήν (έτσι νόμισα, τουλάχιστον!) όταν, λίγο αργότερα, τα φώρα ξανάναψαν. Σημασία έχει να κάνεις την δουλειά σου βρέξει-χιονίσει και, σε τελική ανάλυση, η τρελλή εποχή που ζούμε (ζούσαμε!) βρίθει παράξενων φαινομένων. Αντί να κοιτάμε, λέω εγώ, τα φαινόμενα έξω από το παράθυρό μας, θα ήταν πιο σκόπιμο να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της ψυχής μας, αλλά οι άνθρωποι τα προσερνάνε σφυρίζοντας αδιάφορα. Όχι όμως εγώ!

Έριξα μια στιγμιαία ματιά με ενοχλημένο ύφος σε όλους τους συνάδελφους, που είχαν πια εγκαταλείψει τα γραφεία τους και κοίταζαν έξω από το παράθυρο, εκστομίζοντας επιφωνήματα θαυμασμού και δέους.

Μερικοί μάλιστα επικοινωνούσαν με τους οικείους τους (έτσι μπόρεσα να καταλάβω από τα λίγα λόγια που άκουγα, χωρίς την θέλησή μου φυσικά!) προσπαθώντας να τους δώσουν θάρρος...και συγχρόνως να αντλήσουν λίγο θάρρος κι αυτοί.

Η ένταση έγινε γρήγορα αγωνία και η αγωνία πανικός. Πολλοί συνάδελφοι είχαν εγκαταλείψει το γραφείο, γρήγορα όμως γυρνούσαν πίσω με πεσμένα τα φτερά, αφού οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι από τρομοκρατημένα άτομα που, αλλόφρονα, πατούσαν ο ένας πάνω στον άλλο.

Ακόμα και τότε όμως, εγώ έμεινα καρφωμένος στη θέση μου. Δεν το έκανα για να κερδίσω την εύνοια του διευθυντού (τον πήρε κάποια στιγμή το μάτι να τρέχει πανικόβλητος προς την πόρτα, φωνάζοντας «κάντε πίσω όλοι να περάσει πρώτος ο διευθυντής σας»), απλά με διέκρινε ανέκαθεν μια βαθειά συναίσθηση του καθήκοντας και είμαι σίγουρος (ήμουν, δεν είμαι πια) ότι υπάρχει κάποιος αόρατος διευθυντής προσωπικού που τίποτα δεν ξεφεύγει της προσοχής του και, για μια τόσο τέλεια επαγγελματική στάση σαν αυτή που επέδειξα εκείνο το απόγευμα, θα ερχόταν κάποια στιγμή η ώρα της ανταμοιβής.

Ε λοιπόν, έκανα λάθος!

Τώρα έχουν όλα τελειώσει. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τις τελευταίες στιγμές του κόσμου πριν μας καταπιεί όλους ένα αόρατο πύρινο κύμα και... μετανοιώνω. Ναι, μετανοιώνω. Θα ήθελα να έχω ζήσει κι εγώ τον πανικό, να έχω αισθανθεί για μια φορά στην ζωή μου μέλος μια ομάδας (έστω και πολύ μεγάλης όπως είναι η ανθρωπότητα), να έχω αλλάξει δυο κουβέντες με τους συναδέλφους μου λίγο πριν από το τέλος. Τόσα χρόνια που εργαζόμουν στον Τομέα, δεν ήξερα καλά-καλά τα ονόματά τους, γιαυτό και δεν τους αδικώ, που όταν πια το τέλος ήταν πρόδηλο, κανείς δεν σκέφτηκε να με αγκαλιάσει αποχαιρετώντας με, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι μεταξύ τους.

Ούτε εγώ το έκανα, αν και θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αγκαλιάσω την κοπέλα με τα αισθησιακά χείλη από το απέναντι γραφείο.

Την άλλη φορά, θα ξέρω καλύτερα.

Αν υπάρξει άλλη φορά......