Μη φοβού... είναι μόνο η νύχτα!

To φυλλορρόημα των ελπίδων φαίνεται αναπότρεπτο: μία-μία εγκαταλείπουν όλες το δέντρο της ζωής του και μένει αμήχανος με αναμνήσεις χωρίς να είναι σίγουρος οτι είναι δικές του.

Πόσο επίπονη έχει καταστεί πλέον η ευτυχία! Νοιώθει ότι οφείλει μια συγγνώμη σε όποιον τον βλέπει να χαμογελάει εξαιτίας μιας βαθειάς, αδιανόητης ευγνωμοσύνης για το δώρο της ζωής που δεν το απολαμβάνει όπως έκανε παλαιότερα, αλλά ούτε μια στιγμή δεν μπορεί και να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς αυτό (το δώρο της ζωής!)...

Η χρόνια απογοήτευσή του χορεύει ένα παθιασμένο ταγκό με την ορμέμφυτη ευτυχία του... μήπως αντί να ανησυχεί θα ήταν προτιμότερο να κλείσει τα μάτια και να αφεθεί στο μονότονο σιγαλό νανούρισμα της νύχτας;

Ενώ οι μεταμεσονύκτιες ροκ αλκοολικές ζαλάδες για να λάβουν στη συνείδησή του την «πιστοποίηση αληθινής εμπειρίας» έπρεπε οπωσδήποτε να ακολουθηθούν από ημικρανίες και ζαλάδες για τουλάχιστον ολόκληρη την επόμενη ημέρα, προτιμά να ανοίγει τα μάτια του χωρίς συγκεκριμένη αιτία και να διαπιστώνει οτι η νύχτα τον εγκατέλειψε διακριτικά την ώρα που κοιμόταν, σαν παράνομη ερωμένη που δεν πρέπει να την βρει το φως της ημέρας δίπλα του. Μαζί της, πήρε τις ξένες ελπίδες που του δημιουργούν άγχος...