Ήρωες από δεύτερο χέρι

Επαναφορά παλαιότερων σκέψεων που γίνονται (για σκέψου!) επίκαιρες...

Η ιδέα του αφανούς συνανθρώπου που, ενώ τόσα χρόνια ήταν ένας από εμάς, εν τέλει κατέληξε να ανέβει στο υψηλό βάθρο του ηρωισμού, έχει τις ρίζες της στη δειλία και τους ασαφείς φόβους που μας περιτριγυρίζουν. Όταν αυτοί οι φόβοι σχηματοποιούνται και γίνονται πιο συγκεκριμένοι, οι συνειδητοί εθελοντές να λάβουν το αριστείο του ηρωισμού γίνονται όλο και πιο διστακτοί... άρα και λιγότεροι!

Ασφυκτιούμε στο ασχημάτιστον της απειλής, ο κόσμος γύρω μας είναι ένα πεδίο μάχης όπου ολοένα εκρήγνυνται απροσδιόριστες αλήθειες. Τρέχουμε πανικόβλητοι να γλυτώσουμε από τα θραύσματα των εκρήξεων, πατάμε ο ένας πάνω στον άλλον. Και κάπου-κάπου από το ασύντακτο πλήθος ξεχωρίζει κάποιος απ’ όλους, ενίοτε σπρωγμένος από τους υπόλοιπους. Και τότε αυτός αν ξεφύγει από τα βόλια, συνειδητά ή όχι, γίνεται ένας απρόβλεπτος ήρωας από δεύτερο χέρι που δρέπει τους καρπούς μιας δόξας που δεν επεδίωξε και ούτε επιθυμούσε.  Ήταν άραγε γεννημένος να γίνει ήρωας ή βρέθηκε τη σωστή (ή μήπως λάθος;) στιγμή στο κρίσιμο μέρος; Μήπως έκανε το «βήμα εμπρός» που τον οδήγησε στην ηρωική πράξη παραπατώντας σε κάποιο σώμα που κείτονταν μπροστά του και μετά ντράπηκε να ομολογήσει ότι δεν είχε ακούσει το παράγγελμα «όποιος θέλει να θυσιάσει την ζωή του για να γίνει ήρωας, να κάνει ένα βήμα εμπρός»;

Ποτέ δε θα μάθουμε αν ήταν γεννημένος ήρωας που είχε ξαναζήσει (στη φαντασία του ή σε άλλη ζωή... δεν έχει σημασία!) την ηρωική πράξη ή απλώς ένας κακομοίρης που δεν ήξερε πού βρέθηκε;

Άραγε το αντίθετο του «Deja vu» είναι το «δεν έχω ξαναδεί την τύφλα μου»;