Θλιβερή εξέλιξη: ένας όμορφος ναός (γυναίκα!) σε κατάρρευση

Σε μια αλλόκοτη εποχή γεμάτη ατοπήματα πολιτικών, κακοτεχνίες εργολάβων, κακοφωνίες σοπράνο, ακόμη και φαλτσοσφυρίγματα διαιτητών, ο δείκτης ευαισθησίας μας στο  άσχημο που μας περιβάλλει έχει χαμηλώσει στο επίπεδο του πεζοδρομίου. Κι όμως...

Την είδα αλλά στην αρχή δεν την αναγνώρισα: το όμορφο σώμα της είχε γίνει πεδίο βολής για χυδαία αρπαχτικά και στη θέση του γλυκού της προσώπου βρισκόταν τώρα ένα ανέκφραστο προσωπείο που έκρυβε (πόσο να κρύψει;) μια κατεστραμμένη ψυχή. Γύρισα και την ξανακοίταξα: αυτή ήταν, δεν είχα κάνει λάθος αν και πολύ θα το ήθελα αυτό. 

Εκεί που οι αυθεντίες της ζωής σιωπούν, είχα μπροστά μου τα ναυάγιο ενός υπέροχου σκαριού: οι ρωγμές στο οικοδόμημά του δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες. Μεταφέρθηκα στιγμιαία στον κήπο των ξεθωριασμένων αισθησιακών αναμνήσεων και μετά ξανακοίταξα το θλιβερό θέαμα που στεκόταν μπροστά στα μάτια μου. Είχα ακούσει βέβαια κάποια πράγματα παλαιότερα, αλλά δεν έίχα δώσει σημασία. Φαντάστηκα οτι εκπορεύονταν από κακοθελητές που τους είχε αρνηθεί το νερό της πηγής της.

Μπορώ να καταλάβω τί της συνέβη την περίοδο που περιδιάβαινε με αυτοπεποίθηση τη ζωή, ζητώντας απαντήσεις χωρίς να ξέρει καλά-καλά τί ζητούσε να μάθει: το ένα αναπάντητο ερώτημα οδήγησε σε ένα ακόμη. Και μετά, άλλο ένα. Κι έφτασε η στιγμή που η ζωή της έγινε ένας ολισθηρός κι αφιλόξενος τόπος. Η τριβή με την καθημερινότητα έρχεται σε καθαρή αντίφαση με τις προσδοκίες της ζωής και, με ένα μαύρο και ειρωνικό τρόπο, η ίδια η ζωή αντιβαίνει τους γλυκερούς νόμους της για τις τρυφερές πριγκήπισσες!

Απέλπιδες νουθεσίες. Σίγουρα θα άκουσε ένα σωρό τέτοιες. Όλες τους όμως, βούλιαξαν σε ένα ποτήρι αλκοόλ και ποιός ξέρεις τί άλλες ουσίες. 

Τη φαντάζομαι συναισθηματικά ημιπαράλυτη, να εγκαταλείπει το δωμάτιο με τα όμορφα χρώματα και τις αδιευκρίνιστες ελπίδες και να τρέπεται σε φυγή. Η αποδόμηση του πανέμορφου ναού της ψυχής της, ήταν πλέον θέμα χρόνου. Με θράσος -όπως συνήθιζε- έδωσε μια κλωτσιά και αναποδογύρισε τη συμβατική αλλά ήσυχη ζωή που την περίμενε στη γωνία. Η εκτροπή από την ασφαλή πορεία, την οδήγησε μια ώρα αρχύτερα στην προδιαγεγραμμένη πνευματική νέκρωση. 

Εμένα όμως, ο σωματικός μαρασμός με μελαγχόλησε περισσότερο από όλα. Το φάντασμα της απώλειας είναι χειρότερο από την ίδια την απώλεια: έτσι νόμιζα, αλλά συνειδητοποίησα οτι αυτό δεν ίσχυε στη συγκεκριμένη περίπτωση... δεν ήμουν έτοιμος να το αντικρίσω αυτό, χίλιες φορές καλύτερο το φάντασμα της απώλειας από μια απώλεια που περιφέρεται ανέστια!

Χωρίς να κοιτάξω πίσω μου, άνοιξα το βήμα και απομακρύνθηκα.

Κότα!