Αποχαιρετισμός: χαίρετε και εις άλλα με υγεία

Αποχαιρετώ παλιές συνήθειες χωρίς δισταγμούς, ίσως ακόμη και πιο εύκολα απ’ ότι θα αποχωριζόμουν ένα παλιό αγαπημένο βινύλιο. Συνήθειες που παλαιότερα με ωθούσαν σε γοητευτικά μέρη όπου δεν είχα ξαναπάει, τώρα πλέον με κρατούν δέσμιο ενός δεινοσαυρικού παρελθόντος από το οποίο θέλω να αποκολληθώ. Το σουρεαλιστικό σύμπαν που με φιλοξενούσε, μου φαίνεται πλέον άφιλο και εχθρικό... πρέπει να εξαφανιστώ ήσυχα για να μη κινήσω υποψίες, ακόμη κι αν κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για την απουσία μου σε αυτό το αλλοπρόσαλλο σκηνικό, το χωρίς ηθικούς και αισθητικούς περιορισμούς.

Προσπαθώ να ξεφύγω από την τάση για διαρκή φυγή από κάθε τι, που έχω τον τελευταίο καιρό. Έως σήμερα το εγχείρημα έμοιαζε ακατόρθωτο, αφού απαιτούσε συγχρόνως βραδύτητα στην ταξινόμιση των σκέψεών μου για να μη γίνει κάποιο λάθος και ταχύτητα στην δράση ώστε να μην προλαβαίνω να σκεφτώ τί ετοιμάζομαι να κάνω: αν το καλοσκεφτόμουν, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος  να μετανοιώσω και να αλλάξω γνώμη, οπότε το εγχείρημα της φυγής θα έμπαινε οριστικά στο μουχλιασμένο ντουλάπι με τους υπόλοιπους δαίμονες του παρελθόντος. Τελικά, αυτή η ώρα είναι μια καλή ώρα για μια ήπια αλλά οριστική επανεκκίνηση.

Χωρίς να καταλάβω ποιος και πότε ακριβώς έδωσε το σύνθημα του αποχαιρετισμού, παίρνω βαθειά ανάσα και κάνω το βήμα: με ένα αμήχανο χαμόγελο ξεπροβοδίζω αναμνήσεις που πλέον δεν έχουν αξία... ή και χρήση, αν το καλοσκεφτώ. Μαζί τους ακολουθούν οι σκοτεινές στιγμές (όλες; σίγουρα πάντως οι περισσότερες) από τις οποίες έχω επώδυνα καθαρθεί.

Νομίζω ότι σιγά-σιγά μπορούμε να αντέξουμε τη σιωπή που ξεκουφαίνει όσους δεν έχουν το ειδικό (ή μήπως ηθικό;) βάρος να την αντιμετωπίσουν.

Χαίρετε και εις άλλα με υγεία.