Κενά που καταπίνουν ανυποψίαστους ταξιδιώτες της ζωής...

Δημιουργήθηκε μέσα του ένα μεγάλο κενό, όχι από απώλεια κάποιου αγαπημένου αλλά από την υπερ-συλλογή άχρηστων απολαύσεων που πλέον διατίθενται στην αγορά σε εξευτελιστική τιμή. Το κενό μπροστά του μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και τελικά τον κατάπιε. Κι έτσι, έμεινε σιωπηλός στην κοιλιά του κήτους να κοιτάζει ανέκφραστος τους σκοτεινούς τοίχους. Χωρίς διάθεση να μοιράσει χαμόγελα στους παρατρεχάμενους ή να ακούσει με ναζιάρικο ύφος παράπονα πρώην άφιλων φίλων του, κατέβασε τα  εξωτερικά φύλλα των παράθυρων και έμεινε  εκεί μέχρι το τέλος που κατέφθασε εν ριπή οφθαλμού: δεν είχε καλά-καλά προλάβει, ο δυστυχής, να συνειδητοποιήσει πόσο κοντά ήταν το τέλος την ώρα που έκανε ασκήσεις επί χάρτου που νόμιζε οτι αφορούσαν σε έναν κόσμο που βρισκόταν μακριά...πολύ μακριά. 

Σίγουρος ότι, σε τελική ανάλυση, έπραξε σωστά, δεν μπορούσε μέχρι την τελευταία ώρα να καταλάβει πώς οδηγήθηκε στον ολοκληρωτικό αφανισμό... το μόνο καλό με αυτές τις ολοκληρωτικές καταστροφές είναι οτι, τελικά, δεν έχεις καμία διάθεση να ανατρέξεις στις πορείες σου για να διαπιστώσεις τις αμαρτίες της διαδρομής!