Κι έτσι II… επαναφορά: ο κόσμος «πριν»

«Πριν» περίμενα καθιστός σα το Βούδα ολόκληρο τον κόσμο να εμφανιστεί μπροστά στο πιάτο μου και να μου χαμογελάσει: κάποιες στιγμές μάλιστα στη ζωή μου ένιωσα -ο υπερφίαλος!- ότι βρισκόμουν κοντά στην πραγματοποίηση του στόχου μου. Κι εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος οπισθοχωρούσε και απομακρυνόταν βιαστικά λες και κάτι τον είχε τρομοκρατήσει. Και τότε το κυνήγι ξεκινούσε από την αρχή. Κι έτσι βαρέθηκα να περιμένω. Γινόμουν ανυπόμονος και αυστηρός, ενίοτε δε και ανυπόφορος -είμαι σίγουρος...- κυρίως με τους άλλους! Κι εγώ περί άλλων τύρβαζα και γέμιζα -δημιουργικά;- τον χρόνο μου με πολύτιμα -αλλά ευτελή, συνήθως!- αντικείμενα από άλλους κόσμους, ξένους. Και κάθε ένα τους αντιπροσώπευε ένα σημαντικό άνθρωπο ή μια σημαδιακή στιγμή για τη ζωή μου. Και έτσι έγινα (σαν) αλλοπαρμένος και βαρέθηκα να συλλέγω πολύτιμες στιγμές από ξένους κόσμους. Και οι χώροι έκθεσης γέμισαν ασφυκτικά στο φοιτητικό σπίτι μου κι όταν ήρθαν άλλοι άνθρωποι στην οικογένειά μου, μοιραία ο χώρος έπρεπε να απελευθερωθεί για πιο σοβαρούς λόγους οικογενειακής χωροθέτησης: το αναγνωρίζω αυτό, είναι ένας από τους πλέον ιερούς αλλά και αναπότρεπτους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνεις!  Και έτσι η νέα μας ζωή κυλάει -άλλοτε σαν ποτάμι κι άλλοτε σαν χείμαρος- κι αυτά τα πειστήρια μένουν αραχνιασμένα και βουβά. Αλλά περνάει ο καιρός και –συμπτωματικά, συνήθως-ανακαλύπτουμε οτι κάπου έχουμε καταχωνιασμένο κάτι που εμφαντικά μας δηλώνεται από πηγές αξιόπιστες (!) οτι έχει αξία. Και τότε αρχίζει το σκάλισμα κάποιων παλαιών αντικειμένων -όσων έχουν διασωθεί!- που βρίσκονταν  φυλαγμένα σε σκοτεινά δωμάτια στα ένδον και περίμεναν τη στιγμή της απόσυρσης. Όχι συναρπαστικά αντικείμενα, ούτε αξιοζήλευτα, αλλά με αξία κυρίως προσωπική. Και να λοιπόν, που αντί για απόσυρση έχουμε κάποιες φορές ολική επαναφορά! Και τότε αρχίζει το ξεσήκωμα των χώρων που χρησιμοποιούνταν ως αποθηκετευτικοί –συχνά ένα βήμα πριν από τα σκουπίδια...- και αναδύονται μικροί θησαυροί. Και έτσι κάποια στιγμή έφθασε η ώρα να αναζητἠσω κι εγώ χαμένους θησαυρούς. Για να είμαι ειλικρινής δεν αναζήτησα ένοχα μυστικά... το γνώριζα καλά οτι είχα συνειδητά καταστρέψει την δραματική τους πλειοψηφία, βρήκα όμως με χαρά ανύποπτα αντικείμενα από άλλες εποχές, σχεδόν άλλες ζωές! Τα έβγαλα στο φως και μερικά απ’αυτά τιμήθηκαν δεόντως: τα εξέθεσα χωρίς ενδοιασμό σε κεντρικό σημείο στο γραφείο μου για προσωπική μου ικανοποίηση αλλά βέβαια δεν μπορώ να στερήσω το δικαίωμα του κάθε επισκέπτη να βγάλει (βιαστικά και ίσως άδικα) συμπεράσματα από το μικρό γιουσουρούμ που βρέθηκε ανύποπτα μπροστά στα μάτια του. Δεν πολυ-ενδιαφέρομαι αν αυτά τα «κειμήλια»» μπερδεύουν το μάτι του παρατηρητή. Ίσως φαντάζουν καθόλου συναρπαστικά απομεινάρια πολλών -εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους- εποχών. Αλλά η συλλογή εμπλουτιζόταν χωρίς άγχος και τελικά άρχισε να μου αρέσει. Μέσα στην απλότητά της (...) μου χτύπησε γλυκά καμπανάκια που πίσω τους αφήνουν αναμνήσεις από ωραίες εποχές που χάθηκαν κι αυτή είναι η αξία τους. Κι έτσι βαρέθηκα να αναζητώ τα συναρπαστικά. Και ξαφνικά, χωρίς καλά-καλά να καταλάβω πώς έγινε αυτό, ήρθε ο κόσμος ολόκληρος και στρογγυλοκάθισε στο πιάτο μου γεμάτος χαμόγελα. Χωρίς να απαιτεί οτιδήποτε, χωρίς διάθεση να με κάνει να αισθανθώ τύψεις ή ενοχές. Και τότε πια εγώ κάνοντας ρίχνοντας μια τελευταία βιαστική ματιά στα αντικείμενα που εκτίθονταν μπροστά μου, ένιωσα χορτασμένος. Κι ευτυχής. Και δε με ένοιαζε πια να εμφανιστούν μπροστά στο πιάτο μου και να μου χαμογελάσουν αυτά που κυνηγούσα απεγνωσμένα «πριν»...

Κι έτσι βαρέθηκα να περιμένω τον κόσμο στο πιάτο μου...