Επιστροφή στην παρα-καθημερινότητα

Επιστροφή στην παρα-καθημερινότητα με τις εικόνες να μην έχουν σβήσει ακόμα στα μάτια μου. Είδα τα γήπεδα των Παραολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου υπερ-πλήρη και κόσμο να συνωστίζεται για να βρει ένα εισιτήριο: δεν ήταν έτσι στην Αθήνα το 2004, θυμάμαι, ούτε καν στους «κανονικούς» Ολυμπιακούς. Πέρασα μια ημέρα στο χωριό των αθλητών και άντλησα δύναμη: διαπίστευση σε έναν κόσμο ανυποψίαστα αληθινό και λυτρωτικά υγιή με τον πόνο του «γιατί σε εμένα;» να κρύβεται με αξιοπρέπεια στα πρόσωπα των αθλητών.

Δεν εγκατέλειψα τον χώρο με ανακούφιση που θα γύριζα στην ασφαλή μου καθημερινότητα αλλά ούτε και με μελαγχολία για την ομάδα αυτών των υπέροχων ανθρώπων που δικαιούνται -και τουλάχιστον απ΄ότι διαπίστωσα στο Λονδίνο, τη λαμβάνουν!-  μια αντιμετώπιση χωρίς θλιβερές προκαταλήψεις και γλυκερό οίκτο.

Για την ιστορία, ο Χρήστος Ταμπαξής στη πέμπτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς μετά τα χρυσά μετάλλια στην Αθήνα και το Πεκίνο, αυτή τη φορά πήρε το ασημένιο μετάλλιο πίσω από τον Ουκρανό Χενάντι Μπόικο που κέρδισε το χρυσό. Αφήνω στην άκρη μουρμούρες και παράπονα για τον Ουκρανό που πιθανότατα θα έπρεπε να είχε classification S2 και όχι S1 άρα θα έπρεπε να αγωνιστεί σε άλλη κατηγορία και όχι σε αυτή του Χρήστου (οι κατηγορίες κυμαίνονται από αθλητές με βαριά αναπηρία -S1, SB1, SM1- σε αθλητές με την ελάχιστη αναπηρία -S10, SB9, SM10- για τις κινητικές αναπηρίες): εξάλλου η επίδοση του Ουκρανού, που ήταν 1:04.29, εκτός από παγκόσμιο ρεκόρ στην S1, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και παγκόσμιο ρεκόρ στην S2, κατηγορία στην οποία έχει αγωνιστεί σε αρκετές διοργανώσεις.

Κρατάω τα λόγια του Χρήστου που παραδέχθηκε ότι ο Χενάντι Μπόικο είναι ανώτερος αθλητής: «Έκανα μια επίδοση στο χρόνο που είχα υπολογίσει μαζί με την προπονήτριά μου. Είμαι ικανοποιημένος από την κούρσα και πάνω απ` όλα με το μετάλλιο, το οποίο όπως έχω ξαναπεί είναι αφιερωμένο σε όλη τη νεολαία της Ελλάδας η οποία περνάει δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια». Να σε έχει καλά ο Θεός ρε Χρήστο να μας κάνεις υπερήφανους και να μας ξεστραβώνεις με τη στάση ζωής σου...