Μνήμη Ζωής... όπως λέμε Μνήμη Θανάτου!

Με τους ακατάπαυστους στροβιλισμούς της κοινωνίας αφυπνίζεται εντός μας η μνήμη μιας καθαρής ζωής. Και τότε, αναπαύονται οι τύψεις για την αυτήν την όμορφη ζωή που είχαμε στα χέρια μας και την απεμπολήσαμε με ελαφριά καρδιά. Και μέσα από το σκοτάδι, αναδύεται μια ελπίδα. Μια αδικαιολόγητη ελπίδα! Για έναν δε αδιευκρίνιστο λόγο, η -έστω και παράλογη- ελπίδα αποδεικνύεται ισχυρότερη από την εμφαινόμενη ματαιότητα της ζωής.

Παράξενα πράγματα συμβαίνουν: φαίνεται οτι οι άνθρωποι εκτός από τη Μνήμη Θανάτου, έχουν στον εργοστασιακό τους εξοπλισμό και Μνήμη Ζωής!