Εκκωφαντική σιωπή ή μακάρια γαλήνη;

Γιατί να είμαι αναγκασμένος να επιλέξω ανάμεσα σ΄αυτά τα δύο;

Βουβά στόματα και πρόσωπα κενά, που κρύβουν την απόγνωση και την αμηχανία. Πυρήνες μοναχικών ανθρώπων ξεφυτρώνουν παντού: δε ψήνομαι από τα δυνατά γέλια τους, ούτε βέβαια από τις πομπώδεις δηλώσεις οτι «θα τα καταφέρουμε»!

Κι από την άλλη όμως μεριά, συνωστίζονται οι γαλήνιοι απόμακροι, ουσιαστικά όμως εξωγήινοι αφού ο τόπος του καθενός είναι η γη του (γιατί, όπως θα καταλάβατε, ούτε με τις δοξασίες περί παγκοσμιότητας ψήνομαι).

Αλλά πάλι δεν θέλω να δείχνω στους αγαπημένους οικείους μου σα μουτρωμένος γέρος του Muppet Show, αν και συχνά -είμαι σίγουρος οτι- πλησιάζω αυτήν την εικόνα. Ίσως στο λίγο πιο μελαγχολίκ. Τίποτα δε μου προσφέρει αυτό και, δυστυχώς, κάθε μέρα διαπιστώνω οτι πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ένας τόνος αδιευκρίνιστης μελαγχολίας προσέθετε γοητεία στα μάτια των μοιραίων γυναικών...

Είναι άραγε υποχρεωμένος κανείς να διαλέξει μια από τις δύο εκφάνσεις ζωής αυτού του  ψευδοδιλήμματος; Απέχω από αυτή τη συλλογιστική: εξάλλου, ούτε να σιωπώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας είμαι διατεθειμένος αλλά ούτε και μπορώ να πλησιάσω έστω σε μικρό βαθμό, κάποιο από τα δύο χαρακτηριστικά της δεύτερης κατηγορίας... ούτε γαλήνιος μπορώ να είμαι αλλά ούτε και μακάριος.

Δε με συγκινεί η ιδέα του «ζην επικινδύνως» μέσα σε έναν ωκεανό ανίας. Μεγαλώνοντας συμβιβάζομαι με όλο και περισσότερα πράγματα που ανέχομαι αντί να αποζητώ αυτά που με συγκινούν ειλικρινά κι αυτό με κρατά δέσμιο μια εικονικής πραγματικότητας που καθόλου δε με γοητεύει. Ουαί τοις συμβιβασμένοις!   

Με διάθεση ανατροπής, σκέφτομαι οτι ένα δίλημμα «εκκωφαντική γαλήνη ή μακάρια σιωπή» με απομακρύνει από τα λιμνάζοντα νερά του συμβιβασμού και άρα παίρνω -επιφυλακτικά- θέση: επιλέγω λοιπόν την εκκωφαντική γαλήνη που, αν όλα πάνε κατά πώς τα ονειρεύομαι, θα με οδηγήσει στη μακάρια σιωπή...

Μόλις ψήφισα!