Περί καταπονήσεως των μυών της ψυχής

Μια διεγερτική καταπόνηση των μυών της ψυχής βρίσκεται προ των πυλών αλλά την κρατάω σε απόσταση γιατί δεν έχω καμία διάθεση να μου γίνει συνήθεια. Στεγνά μάτια και βουβά χείλη με απομακρύνουν από την καλή διάθεση που με επισκεπτόταν πολύ συχνά παλαιότερα. Αλλά ίσως κι εγώ να έχω φταίξει: τη μια στιγμή την αποφεύγω και μένω επιδεικτικά μακριά της και την άλλη τρέχω πίσω της και προσπαθώ να την πλησιάσω. Και τότε αυτή φεύγει μακριά μου σα φοβισμένο αγρίμι. Για να με εκδικηθεί που την κράτησα σε απόσταση, άραγε; Ποιός ξέρει; Ώρες-ώρες σκέφτομαι οτι με αποφεύγουν ακόμη και οι σκιές. Δε μπορεί, σίγουρα έχω κι εγώ ευθύνη.

Και τότε, σαν από θαύμα διακόπτεται ο αποκλεισμός των κυμάτων του φωτός στα μάτια μου που έσπαγαν πάνω στις σκιές. Και νοιώθω τη ζωτική πνοή να φυσάει ευχάριστα στο μέτωπό μου και να με δροσίζει και τότε διστακτικά εμφανίζονται οι παλιοί φίλοι της ζωής μου: η διάθεση για το άγνωστο, η έλλειψη φόβου για τους δαίμονες που μας περιτριγυρίζουν, η πεποίθηση οτι δεν έχω τίποτα να φοβηθώ στο μέλλον αν ακολουθώ την πορεία που έχω διαγράψει μετά από κοπιώδη προσπάθεια.

Πάντως όσο διεγερτική κι αν είναι η καταπόνηση των μυών της ψυχής, μεγαλώνοντας την απολαμβάνω όλο και λιγότερο...

ΥΣΤ. Κρίμα, κρίμα: είχα αποφασίσει να μην χρησιμοποιώ τη λέξη «ψυχή» στα κείμενά μου γιατί έχει φορεθεί πάρα πολύ κι έχει χάσει το νόημά της!