Ευτυχία: Μια απλή αλλά σοβαρή υπόθεση

Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, όχι με βάση το ημερολόγιο (σε μια τέτοια περίπτωση εξάλλου το καλοκαίρι έχει ήδη τελειώσει!) αλλά με βάση την διάθεση των δοκιμαζόμενων πολιτών του τόπου μας. Δε λαμβάνω βέβαια υπ’όψιν μου τους αλλοπαρμένους που μες στην τρελλή χαρά κάνουν πομπώδεις δηλώσεις τύπου «εμείς θα κρατήσουμε για πάντα το καλοκαίρι ζωντανό»... μπλιαχ!. Μακριά από εμένα αυτοί οι χαζοχαρούμενοι που είναι διατεθειμένοι να περιφέρουν την θλιβερή ευτυχία τους σε παραλίες, τηλεοπτικούς σταθμούς δεύτερης διαλογής και λοιπούς χώρους όπου οι περιφερόμενοι μοιάζουν με τους δυστυχείς Γιουγκοσλάβους της ταινίας Underground του Emir Kusturica που ζούσαν για τριάντα ολόκληρα χρόνια σ' ένα υπόγειο χώρο στο Βελιγράδι πιστεύοντας ότι ο πόλεμος συνεχίζεται... Ε λοιπόν, οι εποχές της επιφανειακής ευτυχίας χωρίς διαλείματα για σκέψεις, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί! Εξαιρούνται οι νέοι που έχουν άγνοια φθοράς και, κατά συνέπεια, φόβου.

Όπως όλοι, δεν μπορώ να γνωρίζω τί ακριβώς είναι η ευτυχία και δεν έχω καμία διάθεση να επιδοθώ σε ένα τυφλό κυνήγι της. Ο Αμερικανός συγγραφέας & φιλόσοφος Eric Hoffer (1902-1983) έγραψε οτι η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας μας... Είμαι όμως σίγουρος οτι η ευτυχία είναι μια σοβαρή υπόθεση. Απλή, αλλά σοβαρή και δεν επιδέχεται επιδερμική διαχείριση. Και τώρα λοιπόν που τελειώνει το καλοκαίρι, αν μπει στην άκρη η ασυγχώρητη τάση για μελαγχολία, μπορεί ο καθένας να καταλάβει έτσι απλά, χωρίς πολυδαίδαλες αναλύσεις αν είναι ευτυχισμένος ή όχι (προσοχή! Η διάχυτη ανησυχία δεν πρέπει να καταχωρείται ως «μη ευτυχία»).

ΥΓ. Θα λείψω τις επόμενες ημέρες: θα πάω να παρακολουθήσω το φίλο μου Χρήστο Ταμπαξή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και, χωρίς να το πολυ-αναλύω, αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένος γι αυτό... σας το είπα, η ευτυχία είναι μια απλή αλλά σοβαρή υπόθεση!