Μείνε μακριά μου, δύση!

Επιπλέει προσκεκτικά στη λάσπη χωρίς άγαρμπες κινήσεις για να μη διαταράξει ισορροπίες που επιτεύχθησαν με πολυετείς αγώνες στο βούρκο. Ούτε να ξυπνήσει τους δαίμονες που κοιμούνται εντός του θέλει, δεν έχει καμία διάθεση να παλέψει μαζί τους. Προτιμάει να κολυμπά στα ρηχά ανασαἰνοντας βαθειά με πομπώδες ύφος για να δείχνει στην κοινωνία οτι συμμετέχει με τις μικρές του δυνάμεις στην κοινωνική φθορά. Τον τελευταίο καιρό κατεγράφησαν ευδιάκριτες μετατοπίσεις στα ηθικά όρια της ζωής του, που παλαιότερα παρέμεναν αδιαπραγμάτευτα αλλά πλέον φέρονται και άγονται με χαρακτηριστική ευκολία. Αυτό το γεγονός τον έχει κάνει ιδιαίτερα προσεκτικό στο τρόπο που συμπεριφέρεται: για την ακρίβεια από το φόβο του επιλέγει να μένει παγωμένος στο ίδιο σημείο και προσπαθεί να εξιδανικεύσει την ακινησία του χαρακτηρίζοντάς την ως «σταθερότητα».

Δεν ανέχεται να μην έχει βαρύνουσα άποψη επί παντός επιστητού αλλά επιλέγει να μην την εκφέρει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο: δεν είναι δα η πιο ιδανική εποχή για μπλεξίματα.

Επαναφέρει στη σκέψη του (αλλά, δυστυχώς, όχι στη ζωή του) στιγμές χαράς από το παρελθόν, στολίζοντας τον περιβάλλοντα χώρο με τα ίδια -όσο αυτό είναι δυνατόν- διακοσμητικά άτομα που συμμετείχαν στους παλαιότερους εορτασμούς της χαράς και φορώντας το ίδιο λαμπερό χαμόγελο που δεν έφευγε ποτέ από τα χείλη του «τότε». Αλλά όταν βγάζει τα λαμπιόνια από την μπρίζα, το σκοτάδι τον τυλίζει και νοιώθει να πνίγεται.

Τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο, τον έχω ζήσει καλά. Αλλά επιλέγω να μην τον αφήνω να με πλησιάζει, ιδιαίτερα μάλιστα αυτήν την εποχή. Σαν τη δύση που την αποφεύγω όταν νιώθω μελαγχολικός...