Χαμογελαστά ανήσυχος, αναζητά παλαιά κείμενα...

Κοιτάζω ανήσυχος, ως σύγχρονος πολίτης αυτού του τόπου, όσα με περιβάλλουν και ανησυχώ. Και αναζητώ με ενδιαφέρον παλαιότερα κείμενά μου, κάθε λογής κείμενα, για να αντλήσω θετική αύρα από εποχές που τα πράγματα έδειχναν πιο εύκολα: διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια, κομμάτια χαρτί με ορνιθοσκαλίσματα και μουτζούρες από πέννες -πάντα!- πάνω τους που δε βγήκαν ποτέ στο φως και... πάλι ανησυχώ! Όχι τόσο γιατί βλέπω τις σκοτεινές τους γωνίες (που ασφαλώς θα υπάρχουν!), όσο γιατί συνειδητοποιώ οτι, στην ουσία, τα ίδια πράγματα με απασχολούσαν πάντα και το μόνο που άλλαζε στα κείμενα ήταν ο τρόπος καταγραφής των θεμάτων: τα έχουμε ξαναπεί αυτά, ο Σοφοκλής Μαρκιανός, ο αγαπημένος μου καθηγητής των Αρχαίων στο σχολείο μου κατά την περίοδο του λυκείου, μου απέδιδε «καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου»! Κι έτσι αντί να ασκήσω ήπια πίεση στον εαυτό μου ώστε να παράξει ένα καινούργιο κείμενο, επιλέγω να «σηκώσω» 1-2 παλαιότερα κείμενά μου που έχουν, αισθάνομαι, ακόμα λόγο παρουσίασης.

Σας παρακαλώ μόνο αναζητήστε σε αυτά τα κείμενα το φως τους και όχι το σκοτάδι!