Επιστροφή

Τελικά επέστρεψα... λες και ήταν στο χέρι μου να παραμείνω «εκτός». Με ράθυμες κινήσεις. Ράθυμες. Αλλά όχι αδιάφορες. Είχα βαθειά συναίσθηση ότι έπρεπε να επιστρέψω και να εισπράξω το κομμάτι της φθοράς που μου αναλογεί.

Αλλά επιστρέφοντας, δεν βρήκα φοβισμένα πρόσωπα να με περιμένουν. Ούτε πολίτες να ταλανεύονται στο κενό είδα. Μόνο υπομονετικές ματιές να με περιεργάζονται. Η θέση μου ήταν άδεια και με περίμενε. Παράξενο, αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα.

Κάθισα κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη κι ένωσα υπάκουα το βλέμμα μου με αυτά των άλλων πολιτών. Τί ακριβώς περιμένουμε καθισμένοι, θα σας γελάσω...