Μια ανύποπτη θερινή πρόταση...

Πριν να παραδοθεί κανείς οριστικά στη βαρεμάρα που τον περιμένει με απειλητικές διαθέσεις έξω από την πόρτα της τρέχουσας ζωής, οφείλει να κοιτάξει για μια τελευταία φορά τον έναστρο ουρανό μήπως μπορέσει να βρει ένα λόγο να αγνοήσει τα ασήμαντα που του απομυζούν το οξυγόνο του: κάποιο αστέρι θα βρεθεί -ακόμη κι αν τρεμοσβήνει- που θα του προσφέρει αβίαστα λόγο να συνεχίσει να ζει εναγωνίως αλλά έμπλεος αδιευκρίνιστων ελπίδων.  

Λίγο καιρό πριν, έκανα μια στιγμιαία στάση από την πνευματική μου ακινησία του θέρους και συνειδητοποίησα οτι πολύ συχνά δεν έχουμε καμια απολύτως διάθεση να κοιτάζουμε ουρανούς (έναστρους και μη): αυτήν την εποχή που η μεταφυσική διάθεση μοιάζει λες με ναζιάρικη χαζομάρα, απαιτούνται πιο χειροπιαστές και εύκολα μετρήσιμες μέθοδοι άντλησης ελπίδων.

Με επιφύλαξη καταθέτω μια πρόταση για άντληση ελπίδων: Βραδυνή έξοδος με ελεγχόμενη αλκοολική μέθεξη και μετριοπαθή συναισθηματική φόρτιση με παλαιό αγαπημένο και άδικα χαμένο φίλο ανεξαρτήτως φύλου, ο οποίος να πληροί τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

Α)Να μην υπάρχει οποιαδήποτε αποχρώσα ένδειξη ερωτισμού μεταξύ σας (ούτε παλαιότερα, ούτε ποτέ!) οπότε προκρίνονται άτομα του φύλου που δε σας ενδιαφέρει.

Β)Να έχει καταγραφεί στο παρελθόν αδιαμφισβήτητη χημεία μαζί του που διεκόπη αδιεκρίνιστα και αναίτια.

Το βράδυ της εξόδου, για το οποίο απαιτούνται υπογεγραμμένες από την συμβία/τον συμβίο άδειες εξόδου (!), προμηνύεται συναρπαστικό με αναθέρμαση ανεπανάληπτων στιγμών που βρίσκονταν ξεχασμένες στα αραχνιασμένα δωμάτια της λήθης. Προφανώς οι περισσότερες από αυτές θα χαθούν την επόμενη ημέρα σαν την άμμο από τις παραλίες του καλοκαιριού το καταχείμωνο, αλλά πάντως κάτι θα μείνει, στην χειρότερη περίπτωση ένα βράδυ με αβίαστα γέλια (τα χαμόγελα και δη τα αμήχανα δε μετράνε!).

Όσοι από εμάς, όμως, δε θα μπορέσουν να ανασύρουν αυτήν την εποχή έναν διαθέσιμο παλαιό αγαπημένο και άδικα χαμένο φίλο ή δεν κατορθώσουν να λάβουν ενυπόγραφη άδεια εξόδου, υπάρχει πάντα ο έναστρος ουρανός...