Ανακύκλωση των παλαιών στιγμών της ζωής μου: αν υποψιαστώ οτι προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο με αυτόν τον τρόπο...

Όσο μεγαλώνω («γερνώ αλλά δε γίνομαι γέρος, αφουγκράζομαι αυτό το νέο μέρος» έγραφα σε ένα στίχο από τα χρόνια των δεινοσαύρων... της ροκ εποχής μου!) βλέπω να αλλάζουν ανάμεσα στα άλλα και οι αναμνήσεις μου. Ένας αόρατος επιλογέας ανταποκρινόμενος στη νέα τάξη πραγμάτων μου, λες και σβήνει αναμνήσεις για τις οποίες κάποτε ήμουν πολύ υπερήφανος και φέρνει στην επιφάνεια άλλες που σχεδόν ήταν θαμμένες στο υποσυνείδητό μου. Και μαζί με τις αναμνήσεις, αλλάζουν μοιραία και τα πρόσωπα, οι (συμ)πρωταγωνιστές αυτών των αναμνήσεων. Βλέπω αξίες και ανθρώπους που δεν είχα μετρήσει σωστά παλαιότερα να εμφανίζονται τώρα στην πρώτη σειρά κι άλλες που, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, είχα τοποθετήσει πολύ ψηλά, τώρα χωρίς δισταγμό να αποκαθηλώνω. 

Όσον αφορά στους ανθρώπους, δεν μπορώ να πω με σιγουριά οτι αυτοί που έφυγαν έχουν δικαιωθεί, το σίγουρο όμως είναι οτι η εικόνα τους δεν κινδυνεύει ιδιαίτερα να φθαρεί αφού η νέα μου ματιά στην ζωή δεν αγγίζει συνήθως παλαιότερες αναμνήσεις και εικόνες που έχουν εντυπωθεί και οριστικά πρωτοκολληθεί με ένα συγκεκριμένο συναισθηματικό κωδικό που δύσκολα αλλάζει: εξάλλου αυτοί που έχουν φύγει είναι προφυλαγμένοι στα μάτια μου από νέες πλάνες και αμαρτίες. 

Με τρυφερότητα ή και γλυκειά αδιαφορία αποχαιρετώ στιγμές με πρωταγωνιστές και -κυρίως!- πρωταγωνίστριες παλαιότερων ζωών που έζησα δανεικά και εστιάζω ασυναίσθητα την προσοχή μου σε αυτές που έχουν αξία για εμένα. Για κάποιον λόγο αισθάνομαι (ίσως επειδή έτσι με βολεύει) οτι όλες αυτές οι στιγμές και τα σημάδια που δε μου είναι πλέον χρήσιμα δεν πετάγονται στα άχρηστα, αλλά ανακυκλώνονται συναισθηματικά, απελευθερώνονται από την αρνητική τους ενέργεια και επανέρχονται στη ζωή, τη δική μου ή και των άλλων, καταθέτοντας στο οικοσύστημα το μικρό, ασήμαντο (;) τμήμα συνείδησης για τους επερχόμενους. Κι όπως συμβαίνει με την ανακύκλωση απορριμμάτων, επαναχρησιμοποιείται εν μέρει ή ολικά οτιδήποτε δεν αποτελεί πλέον αγαθό για εμένα στην μορφή που υπάρχει πλέον. Κι απ’ αυτήν, ίσως κάποιοι άλλοι άνθρωποι ωφεληθούν: αν υποψιαστώ οτι προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο με αυτόν τον τρόπο, θα εκπλαγώ!